تاریخچه مدیریت بحران در ایران
در روز 28 مهرماه سال 1378 در ششمین اجلاس کمیته ملی کاهش اثرات بلایای طبیعی، به عنوان عالیترین نهاد تصمیمساز در این حوزه، مقرر شد که شهرداری تهران با مساعدت معاونت هماهنگی امور عمرانی وزارت کشور و همچنین با بهرهگیری از همکاری وزارتخانهها، سازمانها و نهادهای ذیربط، طرح جامع مدیریت بحران شهر تهران بزرگ را تهیه و برای تصویب به کمیته ملی کاهش اثرات بلایای طبیعی ارایه نماید.
همچنین این پیشنهاد در هیأت دولت نیز مطرح شد و با تأیید اهمیت و ضرورت آن، در روز 15 آذرماه سال 1378 طی بخشنامهای از سوی معاون اول رئیس جمهور به شهرداری تهران ابلاغ شد و معاونت فنی و عمرانی شهرداری تهران مأمور تهیه و تدوین این طرح گردید.
مرحله بعد، تشکیل شورایی جهت تهیه طرح جامع مدیریت بحران شهر تهران بود که اعضای آن را جمعی از متخصصان و صاحب نظران این حوزه تشکیل میدادند. این شورا در گام نخست، برنامه راهبردی تهیه طرح را تدوین کرد و سپس دبیرخانه طرح جامع مدیریت بحران شهر تهران شکل گرفت. دبیرخانه با هماهنگی کمیته ملی کاهش اثرات بلایای طبیعی و ستاد حوادث غیرمترقبه وزارتکشور و همکاری دهها وزارتخانه و سازمان و ایجاد 22 کمیته تخصصی به تدوین طرح جامع مدیریت بحران شهر تهران پرداخت. در نهایت طرح در پایان سال 1379 آماده و روز هشتم خرداد ماه سال 1380 در هشتمین اجلاس کمیته ملی کاهش اثرات بلایای طبیعی بررسی و تصویب شد.
در این نشست وزرای کشور و وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، معاون هماهنگی امور عمرانی، شهردار تهران و دیگر اعضای کمیته ملی کاهش اثرات بلایای طبیعی حضور داشتند.
بر اساس بند 1 مصوبه طرح جامع مدیریت بحران شهر تهران، شهرداری تهران ملزم به تشکیل ستاد مدیریت بحران شهر تهران با هدف هماهنگی امور مربوط به مراحل مدیریت بحران (پیشگیری، آمادگی، مقابله و بازسازی) شد و تمامی دستگاههای اجرایی و سازمانهای مستقر در شهر تهران موظف شدند با این ستاد همکاری نمایند. به این ترتیب ساختار دبیرخانه طرح، به ستاد و مرکز مدیریت بحران شهر تهران گسترش یافت.
در پنجم خردادماه سال 1380 برای اولين بار وزير كشور وقت طی حكمی شهردار وقت تهران را به سمت رئيس ستاد مديريت بحران شهر تهران منصوب كرد. همزمان با اقدامات صورت پذيرفته در تهران " طرح جامع امداد و نجات کشور" با پیشنهاد مشترک وزارت کشور ، جمعیت هلال احمر و ستاد کل نیروهای مسلح تقدیم دولت و پس از تصویب ، در ابتدای همان سال به دستگاه های اجرائی ابلاغ گردید .
در این طرح متولی امر مدیریت بحران در کشور (به جزء تهران) کماکان وزارت کشور تعیین گردید. بر همین اساس کارگروههای تخصصی نیزمتناسب با نیازهای چرخه مدیریت بحران ( شامل آمادگی ، مقابله ، پیشگیری ، بازسازی و بازتوانی) پیش بینی شده و وظایف هر یک از دستگاه های اجرائی به صورت تخصصی در امر مدیریت بحران نیز مشخص گردید. در سال 1382 ساختار مركز پيشگيری و مديريت بحران در شهرداری تهران تثبيت شد.
در خردادماه سال 1383 مركز پيشگيری و مديريت بحران شهر تهران با اساسنامهای مشتمل بر 24 ماده و 18 تبصره (مصوب يكصد و شصت و يكمين جلسه از دومين دوره شورای اسلامی شهر تهران مورخ 28/4/1384) به سازمان پيشگيری و مديريت بحران شهر تهران ارتقاء يافت.
از سال 1383 بعنوان بازوي اجرايي ستاد فعاليت خود را در پيش گرفته و چشم انداز سازمان رساندن تهران به كلان شهري امن و مقاوم در برابر انواع آسيبها، مخاطرات و سوانح با شهرونداني آماده و مشاركتجو در عرصه مديريت جامع بحران تعريف شده است.
اين سازمان در شرايط عادي مسئوليت هماهنگي بين كليه واحدهاي مسئول و ارزيابي توان واحدهاي مورد اشاره را به عهده داشته و تعداد 86 نهاد ، سازمان و اداره شامل جمعيت هلال احمر- اورژانس - ناجا -آتش نشانس –دادگستري – وزارت بهداشت ،درمان و آموزش پزشكي- ادارات آب- برق - گاز – مخابرات و ..در قالب بيست كميته تخصصي عضو ستاد مي باشندكه هر يك مسئوليت بخشي از چرخه بحران را به عهده دارند بر همين اساس مسئوليت ستادهاي مديريت بحران 22 منطقه و 124 ناحيه به شهرداران و مسئوليت مديريت بر بحران 374 محله به مديران محله واگذار شده است.
در سال 1386 با توجه به تجربیات حوادث سال های گذشته و با در نظر گرفتن محاسن و معایب طرح ها ، نیازها و تقاضاها لایحه ی تشکیل سازمان مدیریت بحران کشور، به پیشنهاد وزارت کشور( که با مشورت سایر دستگاه های اجرائی تدوین شده بود )، تقدیم دولت شد و بلافاصله این لایحه به تصویب دولت رسید و به عنوان اولین قانون جامع در خصوص مدیریت بحران بعداز پیروزی انقلاب اسلامی در زمستان سال 1386 نیزبه تصویب مجلس شورای اسلامی رسیده و در بهار سال 1387 اين قانون به وزارت کشور ابلاغ تا به مدت 5 سال به صورت آزمایشی اجرا گردد.
در سال 1392 برابر ابلاغ وزیر محترم کشور و قائم مقام شورای عالی مدیریت بحران کشور، مقرر گردید برابر ماده 15 آیین نامه اجرایی قانون مدیریت بحران کشور، شورای هماهنگی مدیریت بحران شهر تهران و کارگروههای تخصصی ذیربط تشکیل گردد.
لذا بدین منظو برخی کمیته های تخصصی با فعالیت مشترک ادغام برخی کمیته ها حذف گردیدند و در نهایت 14 کارگروه تخصصی متناسب با عناوین کارگروههای کشوری برشمرده در آیین نامه اجرایی قانون تدوین و در قالب اصلاحیه به شورای اسلامی شهر تهران ارسال گردید؛ لذا اصلاحیه مجوز تقویت و عملیاتی نمودن سیستم مدیریت بحران شهر تهران در تاریخ 1392/05/15 به تصویب شورای اسلامی شهر تهران رسید. برابر این اصلاحیه با توجه به برخی ملاحضات مربوط به شهر تهران از قبیل موقعیت جغرافیایی شهر تهران و نوع حوادث تحدید کننده شهر تهران برخی کارگروههای تخصصی کشوری که فعالیت آنها در شهر تهران موضوعیت نداشته است (مانند کارگروه خشکسالی) حذف و برخی کارگروه های تخصصی تشکیل گردیدند(مانند امور حقوق و قضایی). مسئول آن در دیماه 1392 از سوی شهردار محترم تهران و ریاست شورای هماهنگی مدیریت بحران برابر آیین نامه اجرایی قانون مدیریت بحران کشور، لیست کارگروه های 14 گانه شهر تهران و سازمانهای شهر تهران به وزیر محترم کشور و قائم مقام شورای عالی ارسال گردید.
پس از تصویب قانون مدیریت بحران کشور در تاریخ 1398/06/03 به استناد تبصره 1 بند پ ماده 10 قانون مذکور، در کلانشهر تهران علا.وه بر فرماندار، استاندار و شهردار به ترکیب ستاد اضافه می شوند و ریاست ستاد به وزیر کشور واگذار گردید. در این شرایط عملاً فعالیتهای کارگروههای تخصصی متوقف میگردد؛ بر این اساس و با توجه به چالشهای به وجود آمده و با عنايت به اهميت كلانشهر تهران به عنوان پايتخت جمهوري اسلامي ايران و با امعان نظر به ظرفيتها، قابليتها و تجارب ارزنده شهرداري در خصوص مديريت ستاد مديريت بحران كلانشهر تهران به منظور رفع خلاء قانونی طی حکمی به شماره 147455 مورخ 1400/09/13 از سوی وزیر کشور مجدداً شهردار تهران بعنوان جانشین رئیس ستاد مدیریت بحران کشور اعلام گردید.
به منظور افزایش میزان آمادگی کارگروه ها و هدایت اصولی آن ها نسبت به تدوین «آئین نامه داخلی ستاد مدیریت بحران کلانشهر تهران» (مصوب جلسه مورخ 1400/12/24 ستاد) اقدام گردید که طی آن تغییرات در برخی از کارگروههای صورت گرفت و نهایتاً تعداد کارگروه های به 15 کارگروه ارتقاء پیدا نمود.

