ﯾﮑﯽ از اﻋﻮﺟﺎﺟﺎت ﺷﻬﺮ ﻣﺪرن، »ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ« و »اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ« اﺳﺖ. ﮐﻨﮑﺎش ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﻫﺮ ﯾک از اﯾﻦ اﻋﻮﺟﺎﺟﺎت  ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺮده از وﺟﻬﯽ از ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺤﻘﻖ اﻧﺴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ و از آن ﻣﺴﯿﺮ اﻧﺴﺎن را در ﺧﺮوج از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻬﻠﮏ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ. اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻠﻮت ﻣﺴﺘﻮر در ﺳﻨﻦ دﯾﻨﯽ ﮐﻪ درواﻗﻊ ﻣﺪﺧﻞ ﮐﺸﻒ اﺳﺮار، رﻣﻮز و ﻣﻠﮑﻮت ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ، ﻧﺪارد. ﭼﺮاﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻠﻮت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺧﻮﯾﺶ و ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ و اﻏﯿﺎر اﺳﺖ؛ ﻓﺮاﺧﻮان ﮐﻞ ﻫﺴﺘﯽ و وﺣﺪت ﺑﺎ آن و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺸﺎﯾﺶ ﻫﺎي در اﻓﻖ ﻫﺎي وﺟﻮد؛ آﻏﺎز ﻣﻌﻨﺎي ﺧﻮد و ﻋﺎﻟﻢ در ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ و رب. ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻬﻠﮏ ﺷﻬﺮ ﻣﺪرن آﻏﺎز ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﺧﻮد و ﺟﻬﺎن اﺳﺖ و ﭼﻨﺎن ﺳﯿﺎهﭼﺎﻟﻪاي ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ را ﺑﻠﻌﯿﺪه و ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽﺳﺎزد و ﺑﺎﺿﯿﻖ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺧﻮد(ﺧﻮدﮐﺸﯽ) ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﺪ. 
اﯾﻦ اﻋﻮﺟﺎﺟﺎت از اﺑﺘﺪاي ﻋﺼﺮ ﻣﺪرن ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺮﺧﯽ از اﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪان ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺎرغ از روﯾﺎﭘﺮدازي ﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﻣﺪرن، ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ از ﻋﻮارض ﻣﻨﻄﻘﯽ »ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ اﺑﺰاري«، »ﺳﮑﻮﻻرﯾﺴﻢ«، »ﻣﺮگ ﺧﺪا« و 
«ﻣﺮگ اﻧﺴﺎن» ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ.ﮐﺘﺎب ﺣﺎﺿﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﻬﻢ را ﮐﻪ در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺷﻬﺮي در اﯾﺮان ﻣﻐﻔﻮل ﻣﺎﻧﺪه، در ﺳﻄﺤﯽ اﻧﻀﻤﺎﻣﯽ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار دﻫﺪ.